Wieś leży w Pradolinie Głogowskiej, 15 km od Głogowa, na lewym brzegu Odry. Jej nazwa pochodzi od brzegu rzeki. Wzmiankowana po raz pierwszy w staropolskiej formie „Breg” (1222 r.). Najstarsze informacje o kościele i rezydencji rycerskiej w Brzegu Głogowskim pochodzą z 1319 r. Właścicielami, aż do połowy XVI w., byli członkowie rodu von Glaubitz.

Kościół p.w. Bożego Ciała jest jedną z najstarszych budowli ziemi głogowskiej. Mimo wielu przeróbek w świątyni zachowało się wiele pozostałości XIII-wiecznej architektury romańskiej. Najstarszymi elementami, pochodzącymi z XIII w. są zachowane w całości romańskie mury nawy głównej. Wieżę dobudowano w XIV w., a trzy stulecia później prezbiterium rozbudowano o dwie kaplice. W XVIII w. dobudowano zakrystię. W wyposażeniu wnętrza dominują elementy renesansowe i barokowe. To m.in. drewniana ambona, obraz olejny „Wieczerzy Pańskiej” z pierwszej połowy XVIII w., czy srebrna lampa ufundowana przez rodzinę von Canon w 1720 r. Ciekawym zabytkiem jest ołtarz – epitafium głogowskiego starosty Georga Rudolpha von Zedlitz i jego żony Barbary Wiedelbach. Na uwagę zasługują także nagrobki Wolfa von Glaubitza i jego żony Marii, pochodzące z XVI w. Na zewnętrznej ścianie budynku wmurowane są epitafia poświęcone pastorowi Spechtowi. Przed głównym wejściem stoi kamienna figurka Matki Bożej (postument), ufundowana w 1691 r. Kościół wraz z cmentarzem otoczony jest murem.

Pałac usytuowany jest na wzgórzu, a po jego wschodniej stronie położony jest park. Pierwsza rezydencja rycerska powstała tu jeszcze w średniowieczu. Renesansowy dwór z początku XVI w. był podstawą obecnej budowli. W XVII w. został rozbudowany. Pałac początkowo posiadał szczyty i wieżę. Elewacja południowa, północna i wschodnia zachowały dekoracje z XVII w., a w zachodniej części umieszczony jest ozdobny, kamienny portal z XVIII stulecia. W dwukondygnacyjnej budowli (przebudowywanej jeszcze w XIX i XX w.) ocalały na parterze pomieszczenia z oryginalnymi sklepieniami. Z XVIII w. pochodzą dwie oficyny w portalach, w których wykuto datę 1667.

Źródła: Glogopedia, zukowice.pl, polska-org.pl, D. i M. Juszczyk, W Najgebauer

Podziel się tym wpisem: